Erache visto! | Ollaparo. O universal é o local sen muros
Erache visto!
O SORPASSO, U-LO? O resultado das eleccións vascas e galegas deitan un resultado de continuidade exento de efeito taumaturxico. As eleccións confirman en esencia o que xa sabiamos. Que o nacionalismo afortálase e resiste alí onde xa era e estaba, que Ciudadanos só osma onde nunca falla o PP, e que as franquicias de Podemos debilitan un bocadiño as esquerdas alternativas nacionalistas. O sorpasso non se materializou en escanos. En Marea e PSG-PSOE acadan 14 representantes no Paralmento. Se ben para En Marea hai motivo de alegria por superar os 9 escanos de AGE, para o PSdeG estes resultados é a eclosión da crise inducida por Abel Caballero desde Vigo. A homeóstase percebida confirma que as franquicias e marcas de Podemos herdan un bo bocado do antigo eleitorado urbán e xoven dos socialistas. A fuga de votos cara Podemos, que o PSOE non sabe como aturar porque non defronta abertamente que abrazando o PP e o seu imobilismo apenas é unha copia de quen mellor defende o statu quo e que abrazando a Podemos plantexaríase unha alianza con certos sectores nacionalistas para selo eixo da alternativa ao PP no Parlamento español. Após as eleccións galegas e vascas o PSOE xógase identificarse co nome propio (socialista) ou co do pai (español), o punto de identificación simbólica que o subordina ainda máis ao que o PP representa.
O BNG RESISTE.Contra todo prognóstico o BNG non baixou tanto como querían. Ao cabo, tratándose dunhas “autonómicas” era o único partido galego que caneou os afagos seductores de Podemos, aguantou con paraquedas a irrupción de En Marea e perde un deputado.
SER PARA O OUTRO. A ideoloxía de dereitas adoita ser experta en oferecerlle á xente a insuficiencia e a debilidade, talvez tamén a culpa, como atributos identificadores. Entanto os datos deitan unha Galiza real con problemas endémicos, a que oferece a esquerda desleixa o feito de que a indentificación imaxinaria da xente é cunha Galiza que continua identificandose “en nome dunha certa ollada no Outro” (Lacan-Zizek). A fenda entre o xeito en que me estou a ollar a min mesmo e a perspectiva desde a que estou a ser enfeitado. Galiza sempre procura parecer amabel a Madrid (transnominación de España) partillando a adhesión ao goce do Outro. Enguedellada nunha vertixe masoquista que impide a irrupción da parte que non asume o papel de actuarpara o outro, organiza a súa culpa e o seu fracaso. A identificación imaxinaria de Galiza é o seu “ser para o outro” (Hegel), porén a esquerda non entende que é esa identificación a que hai que rachar. Seica non é a España do duopolio hexemónico corrupto, a dos vasos comunicantes do poder e o diñeiro, a que xerou esa olla “amabel” e idealizada do pobo galego, a das festas gastronómicas, a dignidade da “xente do común” exenta de inanidades, etc? Non é esta identificación simbólica a instancia que domina, o punto de vista desde o que somos enfitados? Até cando acreditarmos nesa idealización que serve á dereita española para ir sumando mandatos e lexislaturas? Até cando continuará actuando a esquerda para o show do statu quo (PP-PSOE) que non acaba de afundirse?
O que estes resultados veñen confirmar na súa compulsión é que Galiza nunca falla ao PP, quer dicer, á ollada paterna que simboliza unha determinada concepción da democracia española. Alomenos de momento, até que se demostre o contrario, nen as amizadas perigosas nen os casos de corrupción que ateigan o PP no Estado salpicaron de abondo a Feijoó. Seica non é esa baixa implosión da corrupción na armazón do PP galego o que está a servir de “acolchado” ou de amortecedor dos efectos da corrupción estructural que ten estoupado en Valencia e ao que contribuen, no mesmo goce do común ideolóxico, os casos de corrupción do PSOE de Madrid ou de Andalucía?
Velaí as equívocas palabras guindadas por Feijoó na mensaxe de onte á noite cando afirmou que el non era o futuro do PP en Madrid mas que é “o presente de Galicia”. Isto non significa simplesmente a obviedade de que se presentou como candidato á Xunta e con rotundísima vitoria; implica ao mesmo tempo a quen así se designa na perspectiva dos populares, que Galicia ficará reducida a ser un endemismo, un puro “presente” (non foi “presidente” o que el dixo) , ainda cando no nivel dos feitos da sanidade e da educación públicas, dos servizos sociais, da renda dispoñibel, da emigración que non cesa e do devalo do idioma non reflictan progresos na democracia e na liberdade.
Porque o rexime político lexitimado como “democracia española” produciu o fenómeno da corrupción estructural, o clientelismo, a porta xiratoria poder-diñeiro e a consolidación na democracia liberal española da subalternidade económica, social e política de Galiza. Portanto, Feijoó non se arreda en aludir á situación política española espetando que “en Galiza non haberá bloqueios, nen vetos, nen parálise”, en todas as situacións que o contradín os feitos, porque tal é o grau de imitación e identificación coa imaxe do que Rajoy significa. A mesma concepción que abre agora a porta á parálise da súa política.
A súa vitoria terá efeitos, nomeadamente, fora das fronteiras galegas. Primeiro, non mudará o cotiá, cun Feijoó a seguir gobernando sen precisar pactar nada. Segundo, a maioría absoluta fornece fólego a un Rajoy e un PP nun intre no que, alomenos no Estado, as súas siglas son sinónimo de corrupción sistémica. Terceiro, sendo el o “presente” do PP (transnominación de Galicia) non haberá bloqueio, nen veto á súa persoa xa que a imensa vitoria valídao como o dirixente do PP máis ben colocado para substituir a Rajoy nun futuro non moi lonxano.
Comentarios
Publicar un comentario
Deixa o teu comentario...