Ir al contenido principal

HOMENAJE DE LOS VECINOS AL ARTISTA RICARDO SEGURA TORRELLA

TEXTO LEIDO EN EL HOMENAJE CELEBRADO EL DIA 14 DE MARZO ANTE EL BUSTO DEL PINTOR, INVITADO POR LA AAVV DEL INFERNIÑO. (2013)

En estos casos siempre venimos a decir, a iniciar el saludo y con ello las menciones, dando las gracias por el honor de que los vecinos del barrio te llamen, quieren que estés con ellos y en este caso, con ocasión de recordar, de testimoniar admiración y afecto a un artista.
Esto, para mi, ya encierra lo mas preciado que se puede dar en algo a compartir:
EL ARTE, LA BELLEZA, LA fértil IMAGINACIÓN.
Que LOS VECINOS honren  cada año La memoria de RICARDO SEGURA TORRELLA, CONFIRMA SIN NINGÚN LUGAR A LA DUDA, QUE ESTAMOS ANTE UN HOMBRE EXTRAORDINARIO, y lo digo con toda la conciencia, extraordinario, sin exageración alguna, pues como se puede calificar a la persona que siendo un ser único, un hombre libre, dueño de un lenguaje propio como si fuese él solo todo un pueblo, un artista, un pintor, y en este caso genial, pues así lo reconocen sus iguales; un hombre que convoca a sus vecinos, a los que le trataron a ras del mundo, en el quehacer de los días, a los que convivieron con su palabra y con sus silencios, a las personas que tuvieron la ocasión de conocerle a pie, y admirar sus obras, esas personas que hoy, en este acto, este barrio, le tributan el homenaje, recuerdo y reconocimiento.
Y extraordinario es para mi el hecho de asistir a ello. No es habitual, nada normal, y menos en estos tiempos de efímeros escombros, de expoliadores y saqueadores, mercachifles de la miseria, que haya citas en las que el arte, en las que la poesía nos convoca.
Su carácter de genio se manifiesta en cómo se encarnó en el sentir popular, no sólo de su barrio sino de todo Ferrol. No hay nadie hoy en día que no esté orgulloso de decir que Segura nació en Ferrol.
Vecinos y artista, pintor y vecinos nos dignificamos mutuamente, y todos nos vacunamos una vez más contra la mediocridad que nos nos acecha, que nos cerca y nos asalta, la mezquindad que amenaza con infectarnos el alma, algo que jamás debemos consentir, y que personas como RICARDO SEGURA TORRELLA, SU OBRA EXPRESIONISTA Y ENXEBRE, cosmopolita, CONTUNDENTE, INCONSUMIBLE, HERMOSA E INCLASIFICABLE, obra que le sitúa con los grandes, no solo de nuestro país (Lugris, Maside, Seoane...), sino, por afinidades estéticas con Bacon o con Lucien Freud, su valleinclanesca mirada, perturbadora, irreverente, de una plasticidad telúrica, y dice mi amigo, QUE TENIA UN HUMOR ÁCIDO QUE DABA MIEDO.
Pero con relación a su obra BASTA CON REMITIRNOS a los trabajo de Marina López sobre Segura, PARA VER LA DIMENSIÓN DE LA MISMA,  de su obra y su figura,
genio y figura que Nos protegen, fortalece nuestro sistema inmunológico ante la ruindad espectacular de la que hoy hace gala el Poder.
Su recuerdo no sólo pervive en sus magníficas pinturas, sino que un sinnúmero de alumnos, de discípulos, prolongan y propagan su genialidad y su magisterio.
Debemos sentirnos honrados con su recuerdo. Somos afortunados.


Nestes casos sempre vimos dicir, a iniciar o saúdo e con iso menciónelas, dando as grazas polo honor de que os veciños do barrio chámenche, queren que esteas con eles e neste caso, con ocasión de recordar, de testemuñar admiración e afecto a un artista.
Isto, para o meu, xa encerra o mais preciar que se pode dar en algo a compartir:
A ARTE, A BELEZA, A fértil IMAXINACIÓN
Que Os VECIÑOS honren cada ano A memoria de RICARDO SEGURA TORRELLA, CONFIRMA SEN NINGÚN LUGAR Á DÚBIDA, DE QUE ESTAMOS ANTE UN HOME EXTRAORDINARIO, E DÍGO CON TODA a conciencia, extraordinario e non hai esaxeración algunha, pois como se pode cualificar á persoa que sendo un ser único, un home libre, dono dunha linguaxe propia coma se fose el só todo un pobo, un artista, un pintor, e neste caso xenial, pois así o recoñecen os seus iguais; un home que convoca aos seus veciños, aos que lle trataron a ras do mundo, no quefacer dos días, aos que conviviron coa súa palabra e cos seus silencios, ás persoas que tiveron a ocasión de coñecerlle a pé, e admirar as súas obras, esas persoas que hoxe, neste acto, este barrio, tribútanlle a homenaxe, recordo e recoñecemento.
E extraordinario é para o meu o feito de asistir a iso. Non é habitual, nada normal, e menos nestes tempos de efémeros escombros, de expoliadores e saqueadores, mercachifles da miseria, que haxa citas nas que a arte, a poesía convócanos.
O seu carácter de xenio maniféstase en como se encarnou no sentir popular, non só do seu barrio senón de todo Ferrol. Non hai ninguén hoxe en día que non estea orgulloso de dicir que Segura naceu en Ferrol.
Veciños e artista, pintor e veciños nos dignificamos mutuamente, e todos nos vacunamos unha vez máis contra a mediocridad que nos nos axexa, que nos cerca e asáltanos, a mezquindad que ameaza con infectarnos a alma, algo que xamais debemos consentir, e que persoas como RICARDO SEGURA TORRELLA, A súa OBRA EXPRESIONISTA E ENXEBRE, cosmopolita, CONTUNDENTE, INCONSUMIBLE, FERMOSA E INCLASIFICABLE, obra que lle sitúa cos grandes, non só do noso país, senón, por afinidades estéticas con Bacon ou con Lucien Freud, a súa valleinclanesca mirada, perturbadora, irreverente, dunha plasticidad telúrica.
DI MEU AMIGO QUE TIÑA UN HUMOR ACIDO QUE DABA MEDO.
E con relación á súa obra, BASTA CON REMITIRNOS aos traballo de Mariña López sobre Segura, PARA VER A DIMENSIÓN DA MESMA, da súa obra e a súa figura,
xenio e figura que Nos protexen, fortalece o noso sistema inmunológico ante a ruindad espectacular da que hoxe fai gala o Poder.
O seu recordo non só pervive nas súas magníficas pinturas, senón que un sinnúmero de alumnos, de discípulos, prolongan e propagan o seu genialidad e o seu magisterio.
Debemos sentirnos honrados co seu recordo. Somos afortunados.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Elegia rota a Rafael Pillado, amigo, mestre, compañeiro e camarada

Elegia rota a Rafael Pillado, amigo, mestre, compañeiro e camarada Yo no me río de la muerte.  Sin embargo conozco su  blanca casa, conozco su  blanca vestimenta, conozco  su humedad y su silencio.  Claro está, la muerte no  me ha visitado todavía,  y uds. preguntarán: ¿qué  conoces? No conozco nada.  JAVIER HERAUD  “Jamás os dire ADIOS, a vuestra cita no faltare”  Es impagable este día eterno sin cielos troquelados  de una “fe adorable que el destino blasfema”  sin un solo dios verdadero  y sin las jaculatorias del miedo y la amargura  Una bandada roja de manos clandestinas  acompaña esta firme tristeza  sin embargo también ondean manteles blancos  de abrazos comestible  Hoy  un sueño que no duerme  se posa con toda la fatiga del mundo  en los ojos desorbitados de escuchar  como cedes la vida  su sonido de semilla  con el peso justo  la indomable sabiduría  por ejemplo, de amar de pie  sin concesiones  Hoy la ciudad tiene los pies fríos y toda ella es una roja periferia donde nadie

El fin del reinado mundial del petrodólar. (Fragmento de GEAB 72 (febrero 2013) - 2013-2015)

Fragmento de GEAB 72 (febrero 2013) - 2013-2015: El fin del reinado mundial del petrodólar Fragmento de GEAB 72 (febrero 2013) - 2013-2015: El fin del reinado mundial del petrodólar Luego, es muy evidente que el petróleo juega un papel primordial en toda esta historia. Cuando en enero de 2006, en el primer número de GEAB, anticipábamos la caída del Muro del Dólar, la analogía que se hizo fue entre el Muro de Berlín y la Cortina de Hierro que le permitieron al sistema soviético durar mucho tiempo, el Muro del Dólar protege a Estados Unidos. Pero a su vez éste Muro esta cimentado sobre el petróleo, esta materia prima tan estratégica que obliga al planeta a recurrir al USD para procurárselo. Mientras el petróleo se pague en USD, la demanda que se genera asegura el dominio de esta moneda. El hecho que la Unión Europea haya seguido a Estados Unidos en sus sanciones contra Irán, en lugar de pagar su petróleo en EUR, le viene bien. Pero la expansión de las rel

Huevos y Gallinas

Cumple, hoy y aquí, camarada Tovarich, redoble por bucólicas…Que un epigrama amargo sobre cualesquiera infamias nos coja a todos confesados… Me acuso, para el caso,  padrecito, de pertinaz gallina ponedora.   Reconstruiré un difuso recuerdo de mi primera infancia: veraneo en Villarmayor, Nr. Miño; tardes interminables, abrasadas, con olor a hierba recién cortada y manzana reineta. Soy capaz, todavía hoy, de visualizar la escena, cual si de una peli gore se tratase:   Exterior día.- La solana y, allá al fondo, el corral, avispero de plumas llameantes, moscardones zumbando y el estridente cacareo de las gallinas. Por la derecha, aparece un hombre con un hacha. De certero manotazo, se apodera, zas, de una huevona. Sus hermanas- y el gallo de la cresta colorada y dorados espolones -, tras segundo y medio de revuelo, continúan su  picoteo en busca de gusanos deslucidos. La cámara, en lento travelling, sigue al hombre del hacha, que, con su Mª Antonieta agarrada