Ir al contenido principal

A POESÍA É SALVAXE PORQUE É CEIBE


Os POETAS DECLARAMOS O ESTADO DE URXENCIA ANTE A A USURA E A MEZQUINDADE DO PODER

A POESÍA VACUNANOS CONTRA A IMBECILIDADE E Ou MEDO
Os poetas contra a usura. A usura é o cancro do mundo, contra a servidume do diñeiro. A usura é pecado contra natura.
Canto pode custar un amencer ou un neno, canto diñeiro custa un río, un mar, un labirinto, un día de verán ou unha man, canto nos vai a custar a usura. Que se pode dicir co diñeiro que non sexa árida area, que deserto diredes que vén agora. En cantos idiomas querémosnos/querémonos, sóbrannos os idiomas para nomear a impostura, a usura ocupa o lugar das flores e os paxaros non cantan xa a primavera. Dá vergonza vivir na escombrera da usura, na escoria financeira apágase a luz das estrelas e as palabras tremen de vergonza. A luz enche a terra de recordos pero a usura fai estalar a nosa memoria, a dor do diñeiro chama á morte. Naceremos sen mans, a cobiza cortaranos as mans e cemiterios de usura serán as nosas cidades. Pero quédanos a palabra: a usura é pecado contra natura.

A usura é o mundo ao revés, no mundo da usura os lobos son os bos.
Usura obriga a pedir perdón por ser pobres. A pedir perdón por vivir. A usura parece querer dicirnos : Somos especialistas en gaiolas, si non temos a súa gaiola farémoslla mentres espera. Témolas tan discretas que vostedes apenas as notan, tamén as temos para discapacitados e para soldados mortos. Temos unha gaiola para cada un. A usura chámalle á humillación asistencia social, á mentira liberdade de expresión, ao converternos en cousas nivel de vida, ao despedimento reconversión, a volvernos tolos chámalle higiene mental, ao roubo economía nacional, ao espectáculo da confusión chámanlle publicidade e á tiranía democracia.

A usura traballa con eficacia, imponnos necesidades artificiais, abarrota a nosa vida de armatostes, acumula coñecementos para unha tecnoloxía subornada. A ciencia dedícase a estudar canto tempo quédalle ao planeta, porque é cuestión de tempo que haxa que abandonalo, que haxa que deixarllo aos miserables. A usura non deixa que sexamos felices, fainos insolidarios e non nos sentimos queridos e enchémosnos/enchémonos de odio.
Os poetas contra a usura. A usura é o cancro do mundo, é pecado contra natura.

Queridos amigos e amigas, compañeiros e compañeiras, aqui e hoxe, ignoramos aos malditos administradores da miserable abundancia. Saudámosvos un abril máis, un novo abril de cravos como puños.
O inverno foi longo, duro, frío...pero chegou a primavera, inevitable e xenerosa, encarnada de presentes cheos de porvir.
O duro inverno tamén é aliado dos que resistimos a adversa e estéril usura.
Sacámoslle partido, dános tempo para pensar, para atopar os nomes, para saber das raíces de tanta ignominia, de tanta falacia. Ábrenos o tempo da lumbre, dos fogares acesos, o tempo das longas conversacións nas súas longas noites, onde a tenrura e a pedra, a rama espida e o silencio, fecundan baixo as ardentes neves, as sementes que hoxe magníficas e furiosas énchennos de esperanza.
A poesía mece o mundo e fai do aire o colo dos voos.


Comentarios

Entradas populares de este blog

Elegia rota a Rafael Pillado, amigo, mestre, compañeiro e camarada

Elegia rota a Rafael Pillado, amigo, mestre, compañeiro e camarada Yo no me río de la muerte.  Sin embargo conozco su  blanca casa, conozco su  blanca vestimenta, conozco  su humedad y su silencio.  Claro está, la muerte no  me ha visitado todavía,  y uds. preguntarán: ¿qué  conoces? No conozco nada.  JAVIER HERAUD  “Jamás os dire ADIOS, a vuestra cita no faltare”  Es impagable este día eterno sin cielos troquelados  de una “fe adorable que el destino blasfema”  sin un solo dios verdadero  y sin las jaculatorias del miedo y la amargura  Una bandada roja de manos clandestinas  acompaña esta firme tristeza  sin embargo también ondean manteles blancos  de abrazos comestible  Hoy  un sueño que no duerme  se posa con toda la fatiga del mundo  en los ojos desorbitados de escuchar  como cedes la vida  su sonido de semilla  con el peso justo  la indomable sabiduría  por ejemplo, de amar de pie  sin concesiones  Hoy la ciudad tiene los pies fríos y toda ella es una roja periferia donde nadie

El fin del reinado mundial del petrodólar. (Fragmento de GEAB 72 (febrero 2013) - 2013-2015)

Fragmento de GEAB 72 (febrero 2013) - 2013-2015: El fin del reinado mundial del petrodólar Fragmento de GEAB 72 (febrero 2013) - 2013-2015: El fin del reinado mundial del petrodólar Luego, es muy evidente que el petróleo juega un papel primordial en toda esta historia. Cuando en enero de 2006, en el primer número de GEAB, anticipábamos la caída del Muro del Dólar, la analogía que se hizo fue entre el Muro de Berlín y la Cortina de Hierro que le permitieron al sistema soviético durar mucho tiempo, el Muro del Dólar protege a Estados Unidos. Pero a su vez éste Muro esta cimentado sobre el petróleo, esta materia prima tan estratégica que obliga al planeta a recurrir al USD para procurárselo. Mientras el petróleo se pague en USD, la demanda que se genera asegura el dominio de esta moneda. El hecho que la Unión Europea haya seguido a Estados Unidos en sus sanciones contra Irán, en lugar de pagar su petróleo en EUR, le viene bien. Pero la expansión de las rel

Huevos y Gallinas

Cumple, hoy y aquí, camarada Tovarich, redoble por bucólicas…Que un epigrama amargo sobre cualesquiera infamias nos coja a todos confesados… Me acuso, para el caso,  padrecito, de pertinaz gallina ponedora.   Reconstruiré un difuso recuerdo de mi primera infancia: veraneo en Villarmayor, Nr. Miño; tardes interminables, abrasadas, con olor a hierba recién cortada y manzana reineta. Soy capaz, todavía hoy, de visualizar la escena, cual si de una peli gore se tratase:   Exterior día.- La solana y, allá al fondo, el corral, avispero de plumas llameantes, moscardones zumbando y el estridente cacareo de las gallinas. Por la derecha, aparece un hombre con un hacha. De certero manotazo, se apodera, zas, de una huevona. Sus hermanas- y el gallo de la cresta colorada y dorados espolones -, tras segundo y medio de revuelo, continúan su  picoteo en busca de gusanos deslucidos. La cámara, en lento travelling, sigue al hombre del hacha, que, con su Mª Antonieta agarrada