Podo prometer e prometo: ER(r)E que ER(r)E

Podo prometer e prometo: ER(r)E que ER(r)E | Ollaparo. O universal é o local sen muros

"Como xornalista sempre busco a verdade: é caseiro o caldo Galliña Blanca?"
(Mónica Carrillo, presentadora do telexornal de Atresmedia e novelista, nun anuncio)

Celtiberia show volve estar á orde do día en múltiples escenarios:

-Nos cartóns black que socializan como un sindicato vertical a representantes dos traballadores, empresarios e políticos de todas as cores.
-Na fraude dos ERE, con dirixentes de CCOO e UXT compartindo mordida con presidentes da Xunta andaluza e líderes do socialismo rociero mentres pregoan a súa loita contra o paro e o subemprego.
-Na andrómena das pensións, roubadas por PP e PSOE, aínda que na cabeza da protesta ondeen bandeiras do PSOE, cuxa executiva ten seguros privados subscritos coa banca, e das “centrais maioritarias”, que oferecen aos seus afiliados plans de pensións asociados, co BBVA no caso de CCOO  (http://servicios.ccoo.es/servicios/Inicio:216–Plan_de_Pensiones_Asociado), e con Inversis, propiedade da Banca March, no caso de UXT (https://www.atlantis-seguros.es/general/productos/planes-de-pensións.aspx).
-Na corrupta alma mater universitaria, un mercado de títulos ao mellor ofertante para cebar currículos de políticos en disposición de rubir e “ovellas negras” de familias de pompa.
-No “non á guerra”, agás que o belicoso sexa un dos nosos e non supoña diminución da “carga de traballo”. Como explicou o comité de empresa de Navantia ante as críticas polo contrato para construír varias corvetas destinadas ao feudal e xenocida goberno de Arabia Saudita, que mantén unha cruel guerra ofensiva no Iemen.

Fotograma de “Los Tramposos” ( 1959) de Pedro Lazaga

Neste mundo traidor, todo vale, todo aprovéitase, dun corno faise unha percha. Posverdade Non, a simple lóxica da irresponsabilidade e a delegación como modus vivendi. Concibidas as relacións sociais nun réxime de servidume voluntaria, non é estraño que o resultado sexa o monopolio da mentira, a impostura e a infamia. Moi afastado daquel principio subscrito polos obreiros da Primeira Internacional que dicía “non máis deberes sen dereitos, nin máis dereitos sen deberes”. A norma de convivencia hoxe, con todo, discorre nunha única dirección. Dereitos sen deberes. Sen apreciar que esa falta de interacción, e o abuso da representación, elimina a necesaria experiencia propia da existencia e configura arquetipos zombis. Por iso, a memoria individual e colectiva adoita ser tan volubel e acomodativo.
Pola contra, aprenderiamos da experiencia vivida e radiada, e feitos calamitosos que xa sucederon no pasado inmediato non se reproducirían coma se nada sucedese. Botámonos as mans á cabeza co bufonesco e sórdido caso Cifuentes, pero moitos dos que xustamente o acirran foron protagonistas fervorosos doutros casos aínda máis denigrantes. Hai que lembrar o bochorno dunha clase política, empresarial e mediática (Polanco, Asensio, Pedro J. Ramírez, Ansón, etc.), nos fastos da investidura de Mario Conde na Universidade Complutense un ano antes de que MC fose encarcerado por “gánster” ?Un intelectual da banca que busca o equilibrio ético. O homo novus da economía española?, dixo do delincuente no seu laudatio o embaixador israelí Shlomo Ben Ami ante o Rei Juan Carlos I que presidia a homenaxe.
En España hai desigualdade social no económico-material. Abofé. Mas certamente onde esa secuela é máis corrosiva, e con todo denúnciase menos, é nos ámbitos da vida cotiá, pública e privada. Quizais porque para que haxa corrupción efectiva necesítanse dous polos en comunicación. Un corruptor e un corrompido. Consentidor e consentido. E non só flúe de arriba-abaixo, do poderoso ao sometido. É bidireccional. O nepotismo, o valimento, o fraude  e o clientelismo, moito máis que o mérito e a capacidade, seguen sendo os vectores fundamentais de promoción social aquí e agora. E escusalo no do “capitalismo de amiguiños” é unha forma como outra calquera de esconder a cabeza baixo a á. Apenas hai sitio onde ollar que non acubille un delito. Na nosa universidade, o suposto campus da excelencia e a transmisión do coñecemento, segundo estudos solventes, hai un 73% de docentes de caste endogámica. Quer dicir, de individuos-funcionarios con vincallos e/ou intereses partillados. Non sorprende, portanto, a omertá con que reaccionou o reitorado do Rei Juan Carlos ante o mastergate. Unha universidade que conta con catrocentos profesores visitantes en nómina dun persoal de 1.400 docentes leva o estigma no seu ADN. Por certo, o responsable dun centro de estudos superiores de Sevilla tiña colocados a 22 familiares e amigos (entre outros: 2 fillos, 4 irmáns, 6 sobriños, 1 cuñado, 1 sogro, a sogra dun irmán, un irmán do xenro e unha veciña). Unha reforma radical que acabase con esas prácticas tramposas non sería reforma, sería unha revolución.

Iso na base. No cume, se cabe é peor, porque é un iceberg do que só asuma a parte máis inocente. Como botón de mostra está o coñecido do Tribunal de Contas, o máximo órgano da administración que ten a misión de fiscalizar as contas do Estado e do sector público. Pois ben, dos seus setecentos empregados máis de cen están ligados por algún grao de parentesco, destacando sobre todo o persoal vinculado aos sindicatos e a cúpula da entidade. Segundo revelou no seu día a prensa, os dous últimos presidentes do TdC compartían sede de traballo con dezasete achegados. E se tiramos por elevación na ruta da cleptomanía e a desvergoña, non atopamos cun país que ten dous reis en nómina dos orzamentos. E un non é o da baralla, senón o emérito. Aínda que non exista por ningún lugar normativa nin estatuto que regule esa curiosa titularidade á conta do diñeiro de todos. Só o Vaticano se achega ao noso modelo, con dous papás no castizal.
Raro país este, de rudes contrastes e escaso siso:

-Onde o xefe de Estado a título de Rei designado por Franco, e mandatario interino na ditadura durante a enfermidade do Caudillo, pasa a ser xefe de Estado na democracia por acordo das forzas políticas de dereita e esquerda (Juan Carlos I, hoxe Rei emérito)
-No que o secretario xeral do partido único fascista (o Movemento Nacional) convértese tras gañar as eleccións no primeiro presidente de goberno constitucional do réxime democrático (Adolfo Suarez).
-No que o golpe de estado (militar e violento, por suposto) para tombar a democracia protagonízao a agrupación da garda civil de tráfico, cuxo labor legal é a vixilancia do cumprimento das normas de circulación nas estradas (o tejerazo do 23-F).
-Onde os ministros de Educación, Interior e Xustiza reivindican o viva a morte! do cafre Millán-Astray, cantando en público o himno da lexión na procesión de Semana Santa coma se estivesen a facer méritos.
-No que un presidente da Xunta de Andalucía durante case 20 anos, procesado polo maior presunto fraude con diñeiro público labor desde a transición a través dos ERE, tendo como principais beneficiarios a amigos, familiares, afiliados e simpatizantes ideolóxicamente afíns, asegura ante un tribunal que desa macroestafa “non sabía nada nen tiña porqué coñecelo”.
-E, en fin, onde pululan uns medios de comunicación que son simples terminais do duopolio dinástico hexemónico (agora con Cidadáns, un oligopolio tricornio).
-Como o xornal considerado modelo de rigor e independencia e faro do progresismo, fundado por un antigo instrutor da franquista Fronte de Mocidades na centuria Sancho O Forte (Jesús de Polanco).
-Que tivo como primeiro director e ten como actual presidente ao que fose xefe dos servizos informativos de RTVE no último goberno de Franco, a etapa de maior censura informativa desde a guerra (Juan Luís Cebrián, hoxe tamén número de número da RAE)
-Ostentou como responsable da súa división televisiva, Sogecable, ao ex ministro do Interior do tardofranquismo que destruíu os arquivos de Falanxe contendo documentación vital para investigar a represión franquista (Rodolfo Martín Vila).
-E que fichou como xefe da asesoría xurídica, co obxectivo de defender o dereito constitucional á liberdade de expresión, ao último xuíz do Tribunal de Orde Pública (TOP) que ata entón perseguía á oposición política e civil por delitos de “propaganda ilegal” (Diego Córdoba).
-Por iso, El País interpreta o EREgate como un simple abuso de subordinados desleais mentres os respectivos dirixentes do PSOE-PSA (Sánchez e Díaz) entretéñense na Feira de Abril. O mesmo socorrido expediente de tirar para abaixo utilizado para exculpar o terrorismo de estado dos GAL, o desfalco dos Fondos Reservados ou o financiamento ilegal do PSC-PSOE a través da trama Filesa-Malesa-Time Export. En xusta compensación, o seu colega El Mundo di que o mastergate de Cifuentes é unha trasnada.

A todo iso, chamárono reconciliación. Un país onde aínda impera o rigor mortis daquel “podo prometer e prometo” con que Suárez avalou a Transición. Eppur se muove. Como coa bicicleta estática.Podo prometer e prometo: ER(r)E que ER(r)E | Ollaparo. O universal é o local sen muros